Een ode aan de vriendschap
Genieten van het vuurwerk boven de Maas. Met een glas bubbels proosten. Oud en nieuw in Hotel New York. Leen en Christine Moerkerk gaven vijftien jaar geleden de aftrap voor een waardevolle traditie. Wat klein begon met familie, groeide uit tot een jaarlijkse ode aan het leven en viering van de vriendschap.
Alle tafeltjes zijn bezet. Ook aan de bar is het gezellig druk en rumoerig. Het is een komen en gaan van studenten, zakenlui, families en vrienden. ‘En dat is precies waarom wij Hotel New York zo leuk vinden’, ervaart Christine Moerkerk. ‘We hebben nooit het gevoel dat ze ons als ‘die oudjes’ zien. Iedereen is hier gelijk.’
‘Ouderwets en degelijk’
Netjes gekapt en gekleed. Mooi in de make-up en allemaal even welbespraakt en onderhoudend. Dit zijn mensen die midden in het leven staan en op wie de tijd geen grip lijkt te hebben. Toch was de groep ooit groter. ‘We zijn allemaal tussen de 73 en 83 jaar oud. Helaas valt er dan wel eens iemand af’, betreuren Lia en Jan Albers. ‘Maar deze club is wel de vaste kern’. Steef en Kitty Braams en Hans en Mar van Kleeff maken de acht compleet. De chemie binnen de vriendengroep is bijna voelbaar. Een zoen, een lach, een vriendschappelijke klap op de schouder. Een onverwoestbare band die dateert van meer dan 25 jaar geleden. Voor Mar en Christine zelfs 73 jaar. Steef: ‘En allemaal nog bij elkaar. Dat is helemaal bijzonder.’ Met een knipoog: ‘Ouderwetse degelijke huwelijken!’
Nog vele jaren…
Ginger ale, bier, wijn, tonic, fris. Hun smaak is net zo divers als hun achtergrond: de scheepvaart, mode, scheepsbouw, het onderwijs, de olie-industrie. Maar ze vinden elkaar in de liefde voor Frankrijk, Rotterdam en natuurlijk Hotel New York. Ze komen er sinds jaar en dag met (klein)kinderen en elkaar. Christine: ‘Ook in de zomer. In de ligstoelen turen naar de ondergaande zon… Heerlijk!’ De kwaliteit van het eten is alleen maar beter geworden en de gezelligheid is gebleven, vinden de vrienden. En als het aan hen ligt, zijn ze ook komende jaarwisseling weer van de partij. ‘Zodra de aanname van reserveringen begint, worden we hiervan op de hoogte gesteld om zeker te zijn van een tafeltje. Zó attent!’ Hoelang houden ze deze traditie nog in stand? Als het aan Steef ligt, nog heel lang: ‘Desnoods in een rolstoel. Zo lang we leven, moeten we dit met elkaar blijven vieren!’
Tekst: Stefan van Ewijk
Foto: Ferdy Collewijn
